432259677_7101949083233597_5642647604126939315_n

Relacja z Dnia Wspólnoty

Rejonowy Wielkopostny Dzień Wspólnoty rejonów: Akademicka, Michałów i Zakrzew odbył się 9 marca 2024 r. w Bazylice pw. św. Kazimierza.

Wszystkich powitał serdecznie ks. Marcin Zarzycki.

Swoją obecnością ubogacił nas ks. Krzysztof Wróbel. Słowa konferencji, zawierały wiele treści, pouczenia i wskazówek dotyczących członków Domowego Kościoła. Każdy mógł zrewidować swoją postawę wobec Ruchu, a w konsekwencji wznowić chęć ciągłego formowania się ku świętości. Dostajemy od Boga powołanie – Boży plan na nasze życie, plan zbawienia. My natomiast to powołanie rozeznajemy i odpowiadamy na nie, a potem całe życie walczymy o wytrwanie w nim. Katechumenat, jak przypominał ksiądz Wróbel za Sługą Bożym księdzem Franciszkiem Blachnickim, to czas przygotowania do chrztu. Ruch Światło-Życie w procesie deuterokatechumenatu wychowuje ludzi do świadomego, pełnego życia rzeczywistością swojego chrztu świętego. Trzy lata formacji w niejednym małżeństwie rozciąga się na trzydzieści lat. Trzy lata formacji, które bazują na Słowie Bożym, Liturgii i Kościele prowadzą nas do przyjęcia powołania chrześcijańskiego, a na fundament swojego życia duchowego wybraliśmy Jezusa Chrystusa jako swojego Pana i Zbawiciela. Następnie każdego dnia mamy walczyć o ten wybór poprzez realizację zobowiązań, czyli drogę jaką wskazał nam Ks. Franciszek Blachnicki. Ten deuterokatechumenat jest też naszym życiem rodzinnym, a także wspólnotowym. Do refleksji skłaniały postawione przez ks. Krzysztofa pytania: Czy wystarcza mi moja relacja z Bogiem, niedzielna Eucharystia i nie potrzebuję już zobowiązań? A kiedy byliśmy ostatnio na rekolekcjach? Co robię, żeby pociągnąć innych do Boga? Czy moja formacja jest czasem mojego wzrostu, czy tylko miłymi spotkaniami na których rozmawiamy, pijemy smaczną kawkę i jemy dobre ciasto? Czy prawdziwie i właściwie przeżyłem kolejne formacyjne etapy, począwszy od ewangelizacji? Czy dzielę się tym, co sam otrzymałem od Ruchu? Aspekt wspólnoty polega na wzajemnym poznaniu, na integracji. Trzeba kogoś znać, a on musi znać mnie, żeby się wzajemnie umacniać, żeby wzajemnie robić coś więcej, żeby Bóg mógł działać przeze mnie. Indywidualnie lub zbiorowo dostajemy od Pana Boga charyzmaty, aby uświęcać Kościół dla Bożej Chwały.

Następnie wzięliśmy udział w spotkaniu formacyjnym prowadzonym przez Iwonę i Zbigniewa Biel, które składało się z wykładu o pierwszym zobowiązaniu Domowego Kościoła – Namiocie Spotkania oraz praktyki tego zobowiązania podczas adoracji Najświętszego Sakramentu.

Namiot Spotkania to wewnętrzna rozmowa z Bogiem twarzą w twarz, sam na sam, polegająca na wsłuchiwaniu się w głos Boga, na szukaniu Bożej woli w odniesieniu do naszego życia. O taką modlitwę chodziło Ojcu Blachnickiemu dla członków Ruchu Światło-Życie, o taką jedną setną doby, która będzie fundamentem, zasobem dla zasilenia pozostałych narzędzi wzrostu naszej wiary.

Ksiądz Blachnicki tłumaczy, że wzorem tego Namiotu jest spotkanie Boga z Mojżeszem ( Wj 33,7-20), rozmowa twarzą w twarz tak, jak się rozmawia z przyjacielem oraz że nie zrozumie Ruchu Światło-Życie ten, kto nie wprowadził w swoim życiu właściwego Namiotu Spotkania. Czy jest to możliwe dla nas? Pan objawia nam się przez Słowo, ale żeby Go usłyszeć, żeby Go poznać i zaprzyjaźnić się, należy znaleźć czas na relację.
Iwonka i Zbyszek, za księdzem Blachnickim, powiedzieli czym nie jest Namiot spotkania. I tu dla wielu może okazać się zaskoczeniem, że to:
– nie różaniec czy koronka, choć może nasze spotkanie z Bogiem skończyć się różańcem czy koronką,
– nie liturgia godzin,
– nie pacierz,
– nie może odbywać się za kierownicą samochodu, w trakcie albo między różnymi czynnościami,
– nie może trwać 5 minut – ale co najmniej kwadrans,
– najczęściej też nie może się obyć bez Słowa Bożego,
– nie wspólnie z małżonkiem – ale to spotkanie sam na sam z Jezusem
Czym jest?
Poznawaniem planu i woli Boga. Jest mówieniem do Boga twarzą w twarz, tak jak się rozmawia z przyjacielem. Bóg mnie kocha i ma dla mnie plan, ale żeby poznać Jego wolę na modlitwie muszę Pana Boga najpierw wysłuchać, a potem tą wolę wdrożyć w życie. Nie mogę usypiać, nie wybieram czasu, który będzie za trudny przez obowiązki i rozproszenia. Poświęcam piętnaście minut – jedną setną doby! Tylko tyle i to „tylko” może nam dać tak wiele.

Nasze życie duchowe jest, życiem wewnętrznym. Od Chrztu Świętego wewnątrz nas mieszka Bóg i to tam czeka na nas żebyśmy przyszli na spotkanie, do wewnątrz. S. Briege McKenna, klaryska pochodząca z Irlandii, opowiada swoją drogę rozpoznawania Jezusa we wnętrzu własnego ja, w połatanym, dziurawym od grzechów i bałaganu duchowego namiocie swojego serca, o spotkaniu z Panem, który na wyciągnięcie ręki siedzi w tym postrzępionym namiocie gotowy do rozmowy i gotowy do tego, żeby wraz z tą rozmową przemieniać również ten namiot. Chciejmy pamiętać, że Bóg jest pierwszy, On jest punktem wyjścia, a nie ja i moje problemy. Nasza zdolność do modlitwy to działanie Ducha Świętego, działanie Trójcy Świętej w nas, a nie jak nam się wydaje, że to nasza zasługa. Bądźmy uczniami idącymi za Jezusem, za Ewangelią, często rozmawiając z Nim na modlitwie i realizując Jego wolę. Z naszej strony potrzebna jest otwartość, aby przyjąć najlepszą cząstkę tak jak siostra Marty – Maria.

Centrum Rejonowego Dnia Wspólnoty była Eucharystia. Słowa Ewangelii wskazały na dwie postawy modlitewne: nieprawidłową, czyli faryzejską i pokorną, czyli zawierzenia Bogu swoich słabości i grzeszności. Homilię wygłosił ks. Piotr Morawski. Wyjaśniał nam, że sam Jezus uzdalnia nas do modlitwy i do miłości, uwalniając nas od ducha niemego. Otwarcie na działanie Boga sprawia, że wewnątrz nas dokonuje się przemiana i mamy moc wypowiadać słowa miłości do ludzi i do Boga.